“…Bugünlerde ülkeleri, toprakları, yaşam alanları için Soma’da, Kirazlıyayla’da, dört bir yanda Diklenip haksızlığa, gaspa, baskıya “Korkmuyoruz” diyorlar. “KORKMUYORUZ!” Bu kibir, bu karanlık gidici çok yakında! Ne ki, sen gittin aramızdan. Söz öksüz, köşen sahipsiz. Nükte keyifsiz, hiciv küs!…”

MÜNEVVER ÖZGENÇ

Usta kalem Bekir Coşkun’un anısına saygıyla.

Bağışla USTA, yazı bilmem;

Ama, kaybedilen her güzel insanın ardından

Üzülmeyi, yası bilirim.

Sana yaraşır yazabilmek haddim değil, bunu bilirim.

Güzü bilirim bir de

Hüznü bilirim;

En son seni sevdiklerinden, okurlarından ve yaşamdan koparan Ekim’i.

Kendi babamı da bir Ekim sonu yitirmiştik yıllar evveli.

Bu aylardır sığınağı acının ve kederin

Sen de hep sonbahardan ürkerdin.

En çok bu aylarda koyar insana, çalınan yıllar.

Yer bitirir, kırk yıldır hesabı sorulmayanlar.

Bir, bir, bir!

Hepsi birikir

Depreşir yürekte güz sancıları…

Baş suçlusu Eylül, Ekimin ardına gizlenir.

Bir güzel kuşağı almamış gibi

Karanlığı üstümüze salmamış gibi…

Sen tanırdın USTA;

Gericiyi, dinciyi, yobazı bir bakışta

Hoş olmadı başın hiç; çıkarcı, düzenbaz, yandaşla

Kalemin cumhuriyet, çağdaşlık, laiklik şakıdı başta

Hele kadınlara güvenin;

Biliyor musun, sonunda dediğin çıkacak USTA!

“Yürekli, aydınlık yüzlü, gül kokulu, sevgi-şefkat dolu,

yiğit, mert, ilkeli kadınları” ülkemin.

Bugünlerde ülkeleri, toprakları, yaşam alanları için

Soma’da, Kirazlıyayla’da, dört bir yanda

Diklenip haksızlığa, gaspa, baskıya

Korkmuyoruz diyorlar KORKMUYORUZ!

Bu kibir, bu karanlık gidici çok yakında!

Ne ki, sen gittin aramızdan

Söz öksüz, köşen sahipsiz

Nükte keyifsiz, hiciv küs!

Sen son köyüne varalı

Eksildi yazının gözü, pınarı

Çiçekler solgun, gül yaralı!

Tutuşur için için

Bu kez de senin için

Sonbaharda yitirdiğimiz tüm güzel insanlar için

Tutuşur yürekte

GÜZ YANGINLARI…